συνέντευξη - entretien

23/04/2007

Τα ενδύματα - Les vêtements

Τα τεκμήρια έμεναν πάντοτε στου φονέως τον κήπο, ξεσκισμένα από τέλειο φάσγανο, σαν προικιά βουλιαγμένα στα έλη, σαν να τα ’σπειρε κάποιος αλόγιστα στο φευγιό του απάνω.

Πελερίνες, μετάξια και δίμιτα, με την αίγλη που έπρεπε τότε, χλιαρές αλλαξιές που ποτίστηκαν μυρωδιές και θορύβους, ζιπουνάκια λευκά και στηθόπανα μ’ αραιές μαχαιριές και φεστόνια, και τα εύθραυστα εκείνα ενδύματα που τα λέγαν το πάλαι ποτέ καμιζόλες.

Ονειρώδεις οι θάνατοι και ο δράστης αθώος. Μ’ ένα τραύμα τυφλό, σαν παράθυρο που πατιόταν μονάχα τις νύχτες.


--------------------------------------------------------------


Les pièces à conviction restaient toujours dans le jardin de l’assassin, déchirées d’un couteau infaillible, comme un trousseau noyé dans les marais, éparpillé sans y penser par un fuyard.

Pélerines, soies et percales, éclatantes comme il seyait alors, linge tiède imbibé d’odeurs et de bruits, boléros blancs, couvre-gorge à festons troués par le poignard, et ces vêtements fragiles appelés camisoles jadis.

Morts pleines de songe, innocent leur auteur. Et sa blessure aveugle, comme une fenêtre qu’on ne forçait que la nuit.



Traduction : Michel Volkovitch

Aucun commentaire: